Het gaat over praktische filosofie en (psycho) therapie .
Over denken en waarden, over de hele(nde) mens.
Dat praktische filosofie voorafgaat aan (psycho)therapie en deze misschien wel overbodig maakt?
Zelfstandig nadenken, oh dat doe je al? Denk je…
Daar hoort ook luisteren naar je lijf bij, voelen zeg maar, signalen niet negeren, ook niet voorbijgaan aan oorzaken omdat je zo hard moet werken want je wilt voldoen aan verwachtingen (van wie eigenlijk?).
Het bevragen van aannames en oordelen, onderzoek van cultureel gedachtengoed, opvoeding, epigenen, niets is vanzelfsprekend.
Echt luisteren naar de ander, je eigen oordeel opschorten, dan hoor je wat er gezegd wordt.
Het is heel confronterend soms, we steken allemaal graag onze kop in het zand, dat is makkelijk, maar niet moedig.
Voor een filosofisch gesprek heb je wel een beetje moed nodig,
“Men wordt niet verlicht door zich allerlei beelden van licht voor te stellen, maar door zich bewust te worden van de eigen innerlijke duisternis” -Carl Jung.
“Jouw perceptie zal alleen helder worden wanneer je in je ziel kan kijken” eveneens een mooi citaat van Jung.
Misschien niet de woorden die je aanspreken, maar de betekenis is duidelijk( zo niet, neem onmiddelijk contact op met mij).
Dus een filosofisch gesprek kan #therapie zijn, dan rijst de vraag,
Waarin onderscheidt de #praktischefilosofie zich van (psycho)therapie?
Dit is een stukje van Luuk Stegmann, klinisch psycholoog – praktisch filosoof:
Misschien als de praktische filosofie voorafgaat aan therapie, deze idealiter overbodig maakt? Klopt dat? Niet helemaal maar wel grotendeels…
Praktische filosofie gaat over zelfstandig denken, over denken in overeenstemming met jezelf, recht doende aan je eigen, liefst scherp en in eigen woorden geformuleerde waarden. Het gaat over het onderzoeken van je eigen ervaringen op hun betekenis. Over je set dragende ideeën: de ideeën gebaseerd op goed doordachte, aan reflectie onderworpen ervaringen die je leven dragen, richting en koers geven. Zo beschouwd is praktische filosofie een (nogal) actieve wijze van in de wereld staan waarin je je niet gedachteloos klem laat zetten door anderen, en evenmin laat gijzelen door ideeën die niet (meer) de jouwe zijn. Gemakkelijk is dat allemaal niet! Nuttig wel. Zo te leven zal psychotherapie voorkomen maar niet in alle situaties en levens.