Vandaag kwam ik Charlie tegen op mijn zoons camera, ze kwam even onverwijderbaar binnen, foto locked,. ..
Charlie is nu een jaar en twee weken dood.
Ze is in mijn herinnering een compilatie van haar vederlichte loopje, haar bedoeïenen ogen, dropneus, haar fluweelzachte kopje en oortjes. Ik voel haar in mijn handen met name mijn vingers die haar neus eventjes voelen..hallo, contact!
Herinneringen aan overleden geliefden, mensen en diertjes, zijn (vaak) verbonden aan iets zintuiglijks. Iemand komt soms even weer tot leven door een geur, een blik, een manier van bewegen, muziek of zomaar een lach.
Soms merk je dat je nog nog steeds rouwt. Dan voel je het in je lijf, ben je verdrietig, prikkelbaar en moe, misschien neerslachtig en ongeïnspireerd. Sleep je je naar je werk. Regeert de herinnering je leven.
En soms rouw je om iets anders, een verbroken relatie of structureel misbruik.
Maar ook als je ernstig ziek bent kan je rouwen (de herinnering aan wat je verloren bent). Voel, doormaak, doorleef, je hebt tranen genoeg (en ook glimlachen) …zo gaat het minder pijn doen en kan jij (je lijf) het verwerken.
(Waarom heb je hiervoor ook een beetje moed nodig?)
Charlie op de foto doet een (beetje) pijn, ik zie eventjes wazig, maar ze is inmiddels een geliefde glimlach herinnering, mijn mooie meisje.
Welke geliefde herinnering doet jou(een beetje) pijn?
Heeft het invloed op je dagelijks leven?
Waarom is het zo belangrijk om de tijd en ruimte te nemen, en te krijgen om te rouwen?
Kan je al glimlachen bij de herinnering?
Soms heb je iemand nodig die even met je meeloopt in je verdriet, je angst en eenzaamheid om uiteindelijk bij die herinneringen een glimlach te voelen.